Kocia Aleja

Na widok miny Maggie wybuchła śmiechem. Sama też nie mogła uwierzyć, że coś takiego powiedziała.
- Jasne, wybieraj. Możemy tylko na chwilę wrócić do baraków, bo muszę się przebrać? Nie będę szła nigdzie w tych szortach, bo zamarznę.

Alice poszła za Wendigo. Już planowała, co ubierze i co zabierze ze sobą, mimo, że nawet nie wiedziała, gdzie idą. Cieszyła się na spędzenie czasu z przyjaciółką.

/zt

Lilianne weszła do kocie alei i zastanawiała się co tam robi, dlaczego to właśnie tutaj zawędrowała. Nie cierpiała kotów jak i większości zwierząt. Skoro już tutaj się znalazła miała chociaż nadzieję na spotkanie kogoś znajomego.

Gabu biegła właśnie... Właściwie sama nie wiedziała gdzie. Szukała kogoś z kim mogłaby porozmawiać, bo dostała informację z tajnego źródła o prywatnej imprezie. Miała szczęście i spotkała Lilianne. Wyszczerzyła się jak opętana. Impreza z dwoma córkami Bachusa zawsze jest lepsza niż z jedną
- Hej, Lilianne! Słyszałaś już wieści? Ktoś urządza imprezę nad jeziorem! - krzyknęła, kiedy przebiegała obok niej
Nie zamierzała się zatrzymywać i już gnała na miejsce

Lilianne nie zastanawiąc się rzuciła się za siostrą.

Kiedy reszta kohorty odpoczywała w baraka Sam wymknęła się z książką. Szła tam dokąd poniosą ją nogi. Aż wreszcie doszła do kociej alei. Dziewczyna położyła się na wolnej ławce i zaczęła czytać swoją ulubioną lekturę.

Julita wyszła już na spotkanie ze znajomymi z kohorty. Mieli się spotkać o 21, spojrzała na zegarek 21;14.
- O kurwa,- zakleiła, po czym zaczęła biec w miejsce spotkania. Gdy dobiegała zobaczyła że Sam leży na ławce.- Cześć, tak wiem jestem spóźniona, ale przecież 15 min to tak z klasą, nie?- zachichotała- A gdzie reszta na przykład nasz kochany centek?- uśmiechnęła się i mrugnęła porozumiewawczo do siostry wzrokiem.

Sam była zaskoczona nie wiedziała, że miało odbyć się tutaj spotkanie.
- Hej... - odpowiedziała. - Miało się odbyć TUTAJ spotkanie?!
Dziewczyna wiedziała, że miało odbyć się one, ale nie wiedziala gdzie. Po dłuższej chwili była nawet zadowolona z tego, że odbędzie się tutaj. Sam odgarnęła kosmyk włosów, które gdy były swobodne spadał jej na twarz.

Sam wydawała się zaskoczona. Czy ona nie czekała na to spotkanie? 
- Yyy tak to ty nie czekasz na nie?- zapytała- Sorki czytasz, jeśli ci przeszkadzam to spoko, jest tu dużo ławek, więc?

Sam usiadła normalnie, robiąc miejsce Julicie.
- Nie czekałam, ale jak chcesz możesz zostać - odpowiedziała.
Odłożyła książkę na bok.
- Jak ci dzisiejszy dzień mija - zapytała, przerywając ciszę.

Ucieszyła się nie wyglądało na to by się ktoś zbierał jeszcze przyjść na to spotkanie. Niech ja ich tylko spotkam- pomyślała. Usiadła obok Sam
- Wiesz jak jest trening, trening, łaźnia, i teraz jestem tu. Ale są ważniejsze sprawy do obgadania.- zrobiła podstępny uśmiech- Przyznaj się który chłopak ci się podoba?

Zrobiła minę pokerową,
- Żaden - oznajmiła. - Jesteśmy córkami boga wojny, a nie bogini miłości.
Czekała na reakcję Julity.

- Nie wiem jak ty, ale ja jestem normalna - dziewczyna mimowolnie uśmiechnęła się lekko pod nosem. - W sumie...
Sam już po wypowiedzeniu tych słów zdała sobie sprawę, że jest dzieckiem Marsa i niepotrzebne są jej takie rzeczy. Dziewczyna zaczęła bawić się włosami.

Też tak kiedyś myślała że miłość jest dla słabych. Nie dla dzieci wojny. Przecież to obciążenie gdy kogoś kochamy ktoś może nas przez nich zranić. Ale chyba dorosła, i nie mogła się do tego przyzwyczaić.
- No ale wiesz, fajnie było by się zakochać być szczęśliwą mieć do kogo wracać z misji. W końcu mam nadzieje że nie całe życie to obóz.- powiedziała w zamyśleniu.- Czasem zazdroszczę dzieciom Wenus.

- Czy ty wierzysz w to co mówisz?! - odparła szybko Sam.
Dziewczyna dopiero po chwili w głębi ducha przyznała siostrze racje. "Szczególnie kiedy straciło się rodzinę" pomyślała.

- No ogarnij zakochują się co chwile i znów i znów, zazwyczaj nawet nie zwracają uwagi na walke nie jeżdżą na misji. Wiem jest dużo wyjątków ale no taka prawda, a my? Marzymy tylko o kolejnej walce, bitwie, o tym by bronić innych. Im jak się nie uda może popłaczą i znów się zakochają. My jak popełnimy błąd w walce, no wiesz małe szanse na przeżycie.- zamyśliła się- Ale powiedzmy sobie szczerze nigdy nie oddała bym tego. Kocham tą adrenalinę gdy moje życie wisi na włosku własnie wtedy czuć że w ogóle żyjemy. Ale to wiesz tylko moje przemyślenia.- opuściła wzrok na ziemie nie chcąc pokazać po swoich oczach zmieszania.

- Nic się nie stało - próbowała ją pokrzepić uśmiechem. - W sumie byłaby od czasu do czasu miła zmiana.
Sam nigdy nie umiała pocieszać. Kochała swoje dotychczasowe życie. Przecież przez całe życie nie będzie w obozie.

- Może - uśmiechnęła się.
Nie mogła doczekać się do kolejnej misji.

Było piękne niebo, uwielbiała tak leżeć wieczorami i w nie patrzeć. Czasem odnajdywała jakieś proste konstelacje, nie znała ich dużo. Cisza, spokój, aż za bardzo. Ale to ten czas by odpocząć. Julita nie umiała normalnie siedzieć po kilku minutach już prawie leżała. Wiedziała że za kilka minut będzie musiała poprawić pozycję, bo spadnie. Ta cisza była gorsza niż krzyk. Nie wytrzymywała. Musiała znów zacząć jakąś rozmowę.
- Kiedyś wspomniałaś że spotkałaś się z ojcem,- zamilkła- opowiesz mi jaki on jest?

- Miałam wtedy dziesięć lat niestety nie za bardzo pamiętam - odparła ze smutkiem. - Może wrócimy do baraków?
Sam marzyła, żeby po ciężkim dniu udać się do krainy snu. Spotkanie z ojcem pamięta słabo. Zapamiętała jedne słowa " On będzie ci przypominał, że jesteś moją córką i dodawał odwagi" i wtedy wręczył jej ukochany wisior. Oziębiło się, ale i tak było ciepło. "Jutro ciężki dzień mnie czeka" pomyślała dziewczyna.

Było jej przykro, że nie dowiedziała się więcej o Marsie ale cóż. Była już śpiąca.
- Tak lepiej już chodźmy- powiedziała- zauważyłaś że jestem trzeźwa? Mówiłam że odwyk- zaśmiała się po czym wstała z ławki.

Sam wstała z ławki. Razem z siostrą zaczęły kierować się ku barakom. Towarzyszyły im gwiazdy.