Kocia Aleja

(niech to -,- nie doczytałem -,-)

- Kto to jest? - dziewczyna zapytała się Alice.

(niech będzie )
Alice wylądowała na ziemi. Po chwili przygniotło ją coś... ktoś. W dodatku chłopak, znajomy jakiś. Jak on miał... Dylan? Dave? Devon? Jakoś tak.
Pomógł jej wstać.
- Nic nie szkodzi. Nie jestem ze szkła. - Uśmiechnęła się. - Coś się stało? O, właśnie. To są Wendigo i Sam.
Nie wiedziała, czy się znają, ale na wszelki wypadek postanowiła ich sobie nawzajem przedstawić.

"Kolejne dwie osoby? No ja mam to szczęście"
-Cz..cześć więc jestem Devon-od razu podał rękę obu dziewczynom.-Co tu robicie w taki upalny dzień?

Alice zauważyła, że i Wen, i Devon się automatycznie spięli.
"Śmieszne." - pomyślała. - "Oni są w końcu tacy sami, jeśli chodzi o kontakty z innymi."
Zapanowała niezręczna cisza, którą trzeba było w jakiś sposób przerwać.
- Głodna jestem - powiedziała Alice. Hm, oby to zadziałało. Powinno.

Dziewczyna spojrzała nieufnie na chłopaka.
- Jestem Sam, córka Marsa.

"Oho. One są z jednej kohorty. Może mają tu jakieś spotkanie? Lepiej się ulotnię. I tak mam mało czasu..Gdzie te żelki???" zobaczył, że wszystkie jego żelki leżały rozsypane na chodniku."Szlag..to była moja ostatnia paczka".
-Mi właśnie się jedzenie skończyło..-widać było po nim małe (wielkie) zdenerwowanie. Przybrał maskę uśmiechu

Alice się zaśmiała.
- Faktycznie, zauważyłam.
Śmieszyło ją to. Fajnie, że ktoś jeszcze oprócz niej był taki niezdarny. No cóż, zwykle to ona robiła coś nie tak. Jeśli kiedyś ktokolwiek usłyszał o wylaniu piwa na pretorkę... Tak, to na pewno Alice, chociaż równie dobrze mógłby to być Devon.
"I Wendigo" - uświadomiła sobie.

- Niech będzie moja strata - szepnęła.
Sam podała im czekoladę.

"Hmm powinienem mieć jeszcze jedną czekoladę.." zaczął szukać po każdej możliwej kieszeni. Po niewczasie przypomniał sobie, że oddał ją Viv. "Ta dziewczyna..hmm Wendigo? Tak Wendigo. Raczej za mną nie przepada. I widzę po niej, że też nie lubi obcych ludzi."
-Wiecie ja muszę lecieć. Zostawiłem swoje zapasy czekolady i żelek w baraku..-pożegnał się i posłał Wendigo współczujące i przepraszające spojrzenie.

- Nie wiem, nie wzięłam telefonu... - odpowiedziała jej Alice.
Poczęstowała się czekoladą Sam.
Popatrzyła na Wendigo i poczuła wyrzuty sumienia.
- Jak chcesz, to mogę iść z tobą, jeśli nie będę ci przeszkadzać.
Była w tym okropna. W byciu przyjaciółką. Wiedziała o tym.
Devon się pożegnał. Alice pomachała mu przyjaźnie.

- Nie będę wam przeszkadzać - powiedziała Sam.
Dziewczyna zaczęła kierować się do baraku jej kohorty.

- Halo, Wen! Jak chcesz to możemy iść do Starbucksa czy coś...! - zawołała za nią Alice.
Złapała batonika.
- Przepraszam, Devon... Serio. Napiszę do ciebie smsa i może później się jakoś umówimy? - Uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że nie będziesz miał mi za złe, jeśli za nią pobiegnę?
I jak powiedziała, tak zrobiła. Było jej szkoda dziewczyny, która nie potrafiła się tu odnaleźć.

- To pa Alice - dziewczyna wróciła, bo zapomniała, że zostawiła swój wisiorek na ławce.
Sam założyła swoją zgubę na nadgarstek.

Sam wracała już powolnym krokiem do baraków. Kiedy doszła, zaczęła czytać swoją ulubioną książkę.

Alice pomachała Sam na pożegnanie i przyspieszyła kroku, biegnąc za przyjaciółką. Trzymała batonik w ręku. Było jej przykro, że to tak się potoczyło, że musiała wybierać między Devonem, który był dla niej naprawdę miły, a Wendigo, wobec której czuła się w pewien sposób zobowiązana. Biegła za Wen (tak to ona biegać może!) Przebiegła już sporą część Kociej Alei, kiedy dopadła Wendigo i rzuciła jej się na plecy przewracając je obie.

- Przepraszam! Miałam ci wskoczyć na plecy no i zapomniałam, jak niska jesteś. - wyszczerzyła się Alice.
Kłamała. Kłamała w żywe oczy. Już od dawna miała ochotę komuś tak zrobić, tylko nie miała, komu.
Alice wstała i podała rękę Wendigo, mimo, że miała wielką ochotę się otrzepać, bo była cała w kurzu.

Otrzepała się.
- No wiesz, pomyślałam, że dawno nigdzie razem nie wychodziłyśmy i no, wiesz... jesteś jedną z niewielu osób, które tutaj znam. - Uśmiechnęła się. - Jeśli chodzi o Devona, to napiszę mu jutro SMSa, czy coś. Spokojnie, jestem kimś, kto nie umie odpuścić w takich sprawach. Jakbyś chciała spędzić ze mną ten wieczór, wiesz, zrobić coś w stylu babskiej nocy, czy coś...
Nie wiedziała, jak to się nazywa. Jej siostry w CHB robiły sobie takie wieczory i przez kilka godzin rozmawiały o chłopakach i innych takich. Alice siedziała wtedy obok i z słuchawkami na uszach czytała książkę. Nie przepadała za nimi, wolała ludzi z innych domków.
Zrobiło jej się przykro, że Wendigo tak zareagowała.