Kocia Aleja

Wąska aleja prowadząca wzdłuż akweduktu. Jej nazwa pochodzi od stałego bywalca tych terenów - kotki Stefci. Po obu stronach poustawiane są ławki, latarnie, co jakiś czas pojawiają się też niskie i chude drzewa. W letnie upały biega tu mnóstwo legionistów, na ślepo oblewających się wodą i krzyczących różne przedziwne hasła. V kohorta szczególnie lubi mówić coś o kotletach.

Alice znalazła wreszcie Kocią Aleję. Jakieś dziewczyny z jej kohorty cały czas o niej gadały. Bez przerwy mówiły, jak to nie jest super i dlaczego nie mogą tam spędzać całego czasu, dlatego Alice postanowiła, że zobaczy, o co im chodzi.
Ale nie zrozumiała ich zachwytu. Aleja jak każda inna. W dodatku cała na słońcu, pełno tu było biegających herosów, co znaczy, że nos przyzwyczajał się do wszechobecnego zapachu potu. Fuj.
Znalazła ławkę i wyłożyła się na niej. Podciągnęła trochę koszulkę obozową tak, żeby było widać jej brzuch i zaczęła się opalać.

Sam przechodzila przez kocią aleję. Nagle zobaczyła swoją koleżankę z kohorty.
- Hej Alice - przywitała dziewczynę.

Otworzyła oczy, kiedy usłyszała swoje imię. Zobaczyła koleżankę.
- Cześć Sam.
Usiadła na ławce, żeby ta miała miejsce.
- Co słychać?

Usiadła na ławce koło Alice.
- Byłam w świątyni swojego ojca a ty? - zapytała dziewczyny.

- Nudzę się. - Alice wzruszyła ramionami. - Kręciłam się po całym obozie dzisiaj, jakoś nie mogłam znaleźć żadnego miejsca, gdzie byłoby cicho i spokojnie.
Fałsz. Tak naprawdę wszędzie było cicho i spokojnie, ale albo byli tam ludzie, albo z jakiegoś powodu jej nie pasowało miejsce.

- Ja też się nudzę, zwykle tam gdzie ja jestem nikogo nie ma - oznajmiła to Sam.

- Dlatego zawsze noszę przy sobie książkę. - Uśmiechnęła się Alice.
To była prawda. Lubiła mieć w kieszeni coś do poczytania, żeby nie wracać do domku/baraku. Dlatego też kupowała często wydania kieszonkowe.
- Hmm... Sam, a właściwie to od kiedy tu jesteś? W obozie?

Julita znów zrobiła sobie mały trening. Biegała tu i tam już od dobrej godziny. Ubrana była w sportowe krótkie spodenki i koszulkę na ramiączkach oraz adidasy. Nagle zauważyła że na jednej z ławek opala się Alice a obok stoi Sam. Musiała coś krzyknąć przecież ona to ona!
- Ej, dziewczynki za trening lepiej byście się wzięły.- krzyknęła, cały czas biegnąc. Po czym dodała- Opalajcie się dalej, a tyłeczki rosną.- Zaśmiała się, powiedziała to przyjaznym głosem miała nadzieje że dziewczyny zrozumieją humor ostatniego zdania. Po raz ostatni odwróciła do nich wzrok i pobiegła dalej znikając za zakrętem.

- Ja się nigdy nie rozstaje z moją bransoletką w kształcie róży (od matki) i wisiorkiem w kształcie włóczni (od ojca) - uśmiechnęła się Sam. - Jestem już cztery lata

- Tak, Julita! Już biegniemy w ten upał! - Odkrzyknęła Alice.
Nienawidziła biegać. Była w tym całkiem dobra, nie męczyła się szybko, ale nie znosiła biegania bez celu.
Wkurzało ją to, że inni w ten sposób trenowali, po prostu biegnąc, gdzie popadnie. To nie miało sensu. Alice rozumiała jeszcze bieg z bronią, jakimś ciężarem, plecakiem. Nawet zabawę w berka rozumiała. Ale to, dlaczego ludzie tak lubią biegać dla treningu... Jest sporo lepszych, bardziej efektownych ćwiczeń.
Dobra, co kto lubi.

Sam nienawidziła biegać w upały. Jedynymi zajęciami, gdy było gorące i które akceptowała to czytanie książek, walka i oglądanie seriali.

- A więc, Sam, opowiesz mi coś o sobie? Nie znamy się zbyt dobrze... No wiesz, jesteśmy z tej samej kohorty, ale nigdy jakoś nie spędzałyśmy ze sobą czasu.
To była prawda. Alice miała wrażenie, że dziewczyna jest skryta, nieśmiała, co nie pasowało jej do definicji córki Marsa.

- Moi przodkowie rządzili Anglią - uśmiechnęła się. - Łatwo mnie zdenerwować i kocham słodycze.

- Serio? Wow. - Alice żałowała, że nie ma nic do picia lub do zjedzenia. - Ja nie mam nic ciekawego do powiedzenia o sobie. Nigdy nawet nie chodziłam do szkoły. Fragment pierwszej klasy podstawówki się nie liczy.
Zauważyła burzę brązowych włosów i znajomą sylwetkę.
- Heeeeeej! Wendigo! - Krzyknęła. Zaczęła machać ręką. - Tutaj!

- Hej - zawołała do dziewczyny. - Plus od dziesiątego roku życia wiem o swoim pochodzeniu i od ósmego mieszkałam w Nowym Yorku, a urodziłam się w Londynie.

Wendigo chyba nie usłyszała. Trudno.
- Spoko, to i tak szybko. Niektórzy się dowiadują w wieku szesnastu czy siedemnastu lat. Przerąbane. Zdążyli ułożyć sobie życie, a tu nagle coś takiego. No cóż... Ja wiem od zawsze tak naprawdę. - Wzruszyła ramionami.

Jednak usłyszała.
- Wen, co tam? - uśmiechnęła się. - Siadaj.
Zauważyła wzrok, jakim Wendigo obdarzyła Sam, ale postanowiła trochę ją podręczyć.

Wbiła w nieznajomą swój specjalny wzrok "śmierci"
- Jestem Samantha, wszyscy mówią na mnie Sam - przedstawiła się. - V kohorta, córka Marsa.

Wen się spięła, jak zawsze przy nieznajomych. Alice to wyczuła i przemknęło jej przez myśl, żeby objąć przyjaciółkę.
- No, a teraz, skoro wszyscy już wiemy, kto jest kim, może znajdziemy jakiś wspólny temat, czy coś? - spytała Alice i uśmiechnęła się. - Jesteśmy z jednej kohorty, czasem trzeba porozmawiać.

Devon biegł bez opamiętania. Nagle zza rogu wyłoniła mu się jakaś grupka siedzących dziewczyn..
-Aaa..-krzyknął i upadł na ziemię.
"Znowu robię z siebie debila? Hmm.. A..Alice?". To bardzo nie komfortowy upadek. Ale od razu zaczął się podnosić. Gdy już wstał podał rękę dziewczynie na przywitanie.
- Troszkę zabiegany teraz jestem-powiedział zdyszanym tonem.
Nawet nie zauważył, że oprócz niej były tu jeszcze dwie inne osoby


(Chyba dobrze XD)

(Devon, ale jak? Ja siedziałam na ławce )