Mały Tybr

- Uczyłem się od najlepszych. Wiesz, dzieci Apolla. - Miał w nosie to, że Gabu pozna kto to jest. - W sumie, mi też może zrobisz tatuaż? Mój mi się znudził. - Pokazał jej lewy nadgarstek, a na nim trzy teherńskie gwiazdy (odsyłam do kp.) - Trzeci rok już mają. - uśmiechnął się.
- I tak, Pani Pretor. Pamiętam, że mam Ci mówić Aleks, Pretorze. - wykrzyczał i wrócił do rysunku. Mając nos w notesie dodał. - W sumie można zagrać w butelkę. - zaproponował z uśmiechem.

Gabu podbiegła w końcu do własnej torby i wyjęła białe słodkie wino. Po odkorkowaniu wypiła duszkiem kilka łyków.
- Nic nie jest lepsze od picia słodkiego wina w dobrym towarzystwie na nagrzanym brzegu Małego Tybru - powiedziała z uśmiechem siadając na brzegu i mocząc nogi w wodzie. - Jeśli chodzi o ten tatuaż mówiłam przecież, że dostałam od dzieci Apolla szablon. I szczerze to nie mam nic przeciwko butelce. Rozbieranej - jej oczy zabłysły złowrogo, kiedy patrzyła wyzywająco na rodzeństwo i Aydena. - Kto jest za? - zapytała ze śmiechem

(nie mówię, że nie, po prostu jestem pretorem, muszę negować takie rzeczy XD)
Spojrzała na nich z litością i prychnęła.
-W cztery osoby? To będzie nudne. -Stwierdziła i zrobiła dużego łyka wina, które przyjemnie musowało jej w jamie ustnej. - Uh, mam cholerną ochotę pojechać na wakacje. Kiedyś byłam w Obozie Półkrwi, ale teraz tam przecież nie pojadę. -Pokręciła głową i postanowiła się pożalić. -Na misję też pójść nie mogę, bo gdybym zginęła obóz pękną by w szwach, serio. -Schyliła głowę i wyjęła z torby paczkę papierosów, wyciągnęła jednego i gestem zaproponowała innym czyby może nie chcieli sobie wziąć.

Lilianne skrzywiła się delikatnie patrząc na papierosy i podziękowała.
- Dzięki, ale nie palę Co do butelki to mi jedno.

Chłopak odłożył notes, ale nadal był otwarty na szkicu.
- Tak. Gram. - wstał i pokazał całego siebie. - Jestem w samych kąpielówkach. - spojrzał wymownie na Gabu.

Gabu spojrzała skrzywiona na papierosy.
- Nie palę - odparła biorąc łyk wina. - Współczuję ci, że nie możesz jechać na misję, ale w końcu zawsze możesz wziąć wolne i gdzieś wyjechać z np. rodzeństwem jako eskortą - powiedziała ze śmiechem i przeniosła wzrok na Aydena. - Jeśli chcesz Ayden Aleks chyba kiedy przyszła miała na sobie podkoszulek, ale możemy po prostu dać ci dodatkową szansę. A więc Pani Pretor? - znowu spojrzała na siostrę. - Gra Pani czy nie? - w jej oczach błysnęło wyzwanie.

- Ja mam ubrania przy sobie- dodała i znów się napiła.

-Nie gram, przykro mi. -Uśmiechnęła się lekko i położyła się na kocu głowę opierając o siostrę. - Ja sobie popatrzę. -Stwierdziła zaciągając się papierosem. Cieszyła się niewyobrażalnie, że ma takie świetne rodzeństwo. Serio nie chciałaby mieć innego, to było idealne, kochała obie swoje siostry i skoczyła by za nimi w ognień.

- Ale się zrobiło rodzinne. - stwierdził z żalem i wrócił do notesu. dalej szkicował. myślał tylko o niej. nie widzieli się już dawno. centurion jedynki coś ostatnio węszy. po chwili zapytał. - Aleks, dałoby radę przenieść mnie i jakieś dziewczyny do kohorty, gdzie jest mniej ludzi? - to chyba jedyne rozsądne rozwiązanie.

Gabu usiadła na bardzo dużym płaskim kamieniu z jakąś pustą butelką i zaczekała, aż reszta do niej dołączy. Siedziała tak i stwierdziła, że to chyba najpiękniejsza z nocy jaką tu spędziła odkąd trafiła do obozu. Niebo było bezchmurne, a na niebie świecił księżyc w pełni, otoczony przez miliony gwiazd. Całe światło z nieba odbijało się w teraz spokojnej wodzie Małego Tybru, który to wszystko odbijał i rzeka zdawała się świecić. W dodatku to wszystko zostawiało przepiękne refleksy świetlne na wyższych obiektach i ciałach jej towarzyszy. Aleks oparła się jeszcze o nią i czuła ciepło jej ciała. Nie mogąc się powstrzymać przytuliła się do niej, a potem spojrzała na swoją drugą siostrę i syna Eskulapa. Miała właśnie powiedzieć coś cholernie słodkiego, kiedy Ayden zniszczył całą chwilę. Spojrzała na niego nachmurzona
- Nie za dużo razy już się przenosiłeś? - zapytała ze złością w głosie. Wypuściła Aleks z uścisku i zacisnęła dłonie w pięści

Lilianne zmarła z butelką w ręce i otwartymi ustami. Wpatrywała się w Aydena.

- Yyy... Dwa tylko. Albo w sumie wrócę do Was. Albo lepiej nie. - zaśmiał się cierpko. Wziął notes i podszedł do Gabu. Chyba niszczy zabawę. Etam. Sztywny, jak każdy syn Eskulapa. - Kręć. - Wyszeptał, kiedy już siedział naprzeciw niej. - I zapomnicie o moim pytaniu. - tak. debil z niego. po co uciekał z jedynki? było mu tam dobrze. ale było, minęło. tak chciał chyba Jupiter i tyle.

Lilianne usiadła obok nich lecz przycichła.

- Nie - powiedziała, a oczy pociemniały jej z gniewu. - Najpierw powiedz nam, dlaczego tak bardzo chcesz się przenieść. Co ci znowu nie pasuje? - zapytała nadal zaciskając ręce w pięści. Nie była pewna, dlaczego tak bardzo to ją wkurzyło, ale nic nie mogła poradzić na swoje uczucia. W końcu wybuchnęła. - Ayden powinieneś nauczyć się wreszcie, że kohorty nie powinno się zmieniać! Oni powinni być twoją rodziną na czas kiedy będziesz w obozie! Kimś komu możesz zaufać! Śmiać się, płakać, porozmawiać, nawet zakopać cholerne ciało jeśli trzeba! Jeśli coś ci nie pasuje powinieneś sam sobie radzić! Jesteś RZYMIANINEM do cholery! Sam powinieneś rozwiązywać swoje problemy, a nie od nich uciekać! Dorośnij w końcu! - wrzeszczała. Cała trzęsła się z gniewu, a ręce świerzbiły ją, żeby uderzyć chłopaka. Miała ochotę dać mu w twarz tak mocno, aż usłyszy trzask pękających kości, mimo, że chwilę temu miała ochotę go przytulić.

(jak napisałam to za pierwszym razem brzmiało lepiej i było dłuższe :/ )

Chłopak słuchał wszystkiego z pokorą. Miała rację... I to cholerną rację. Znów niczego nie przemyślał. Jednak Gabu się mysliła w kilku sprawach.
- Mówisz, że mam dorosnąć, tak? A kto musiał nie raz podejmować decyzje, czy ryzykować życie pacjetna. Kolegi. - jego głos był spokojny, lecz cały w środku krzyczał. - Moja nowa kohorta jest dla mnie rodziną. Zapytaj się Lily. Zawsze stoję za nimi murem, nawet jeśli wiem, że zawinili. Tu nie chodzi o to, że chcę zmienić dwójkę na inną, bo taki mam kaprys. - poprawił nerwowo włosy. Wstał, rzucił notes gdzieś na bok. W nim było wiele szkiców jednej osoby, i kilka spisów. - Tu chodzi o coś więcej. - wyszeptał. Nie miał siły, ani ochoty krzyczeć.
Jedna łza spłynęła po jego policzku. Rozpędził się i wskoczył do rzeki. Musiał wszystko z siebie zmyć. Te wszystkie słowa go parzyły. Każdy gest bolał.

Przymknęła oczy i napiła się. To było dla niej za wiele. Zastanawiała się o co tak naprawdę chodzi. Tylko podejrzewała...

Gabu cieszyła się, że coś w końcu dotarło do chłopaka. Nie spodziewała się jednak, że wskoczy do wody. Czy on zamierza się utopić? Nie zamierzała tego sprawdzać
- Ayden! - wrzasnęła i natychmiast się podniosła. Bez wahania wskoczyła za nim i do niego podpłynęła, a następnie zaciągnęła na brzeg. Znowu zwyciężyły w niej emocje i dała mu w twarz. - Co ty sobie do cholery wyobrażasz?!

Lilianne szybko ogarnęła sytuacje i rzuciła się by odciągnąć siostrę od Aydena.

Dał się wyciągnąć na brzeg. Nawet nie walczył. Wstał z chaosem w głowie. Chwilę później już leżał. Dostał cios w twarz. Zabolało. Jednak nic nie mówił. Przyjął cios i leżał na ziemii. Miał nadzieję, że nie kopnie go, ale może mu się należało. Cały w środku krzyczał, że nie chce już być w obozie. Że ma dość wojen między kohortami, dziećmi danych bogów, że ma dość siebie. Podnosił się i teraz już był na czworaka. Spojrzał tylko na Gabu i milczał.

-Dobra spokojnie.  Ty-wskazała na Gabu- już go nie bij.  Chyba zrozumiał. A ty- tym razem zwróciła się do Aydena- przemyśl to jeszcze.  Proszę.

Gabu próbowała jej się wyrwać.
- Puszczaj... Mnie! - wrzeszczała nadal zaciskając pięści, ale powoli zaczęła się uspokajać. Jej gniew przerodził się w łzy, które zaczęły płynąć falami z jej oczu. Przestała się wyrywać. - Puść mnie. Proszę... - powiedziała cicho i spokojnie nadal płacząc

Puściła siostrę po czym podała jej butelkę wina.
-Napij się.

Gabu usiadła obok Aleks i przyjęła butelkę od Lilianne biorąc kolejne łyki zbawiennego trunku. Alkohol rozgrzał jej zmarznięte ciało. Dopiero teraz poczuła zimno nocy w połączeniu z wodą z rzeki. Oparła się o Pretorkę szukając jej ciepła i zaczęła cicho płakać

Położył się w miejscu, gdzie miało miejsce uderzenie. Leżał tam i marzł. Jednak to go nie ruszyło. Patrzył w gwiazdy.
- Przepraszam. - wyszeptał. To słowo go bolało. Często je mówi. Zbyt często zawodzi i musi przepraszać. Zamknął oczy. Ktoś zrobił nieporządek w jego chaosie. W jego serdu jest dziura i tylko jedna dziewczyna może ją zaszyć. Jest jak brakujący element puzzli.

-Hej Gabu - usiadła obok- nie płacz. Będzie dobrze- powiedziała sama w to nie wierząc.- Może to było tak rzucone zdanie.  Może on zmieni je. Och jestem beznadziejny pocieszycielem.  Wybacz