Szpital

Vitani wbiegła do baraku. W drzwiach minęła się z pretorką. Spojrzała na Aydena.
- To teraz mi ładnie powiesz, Aydenie, z kim się spotykasz. I nie udawaj, że tak nie jest. W innym wypadku chyba domyślasz się co mogę zrobić.

Przyjął z chęcią pozwolenie na obejście innych baraków, oraz zbrojowni. W sumie może jak ładnie się wywiąże, to dostanie jakąś nagrodę.
- Jasne. Leć. Miłego dnia. - uśmiechnął się ładnie. Wyszczerzył swoje białe ząbki. Jednak gdy dziewczyna go przytuliła, to stanął jak wryty. Co? Pretorka przytuliła zwykłego legionistę. Coś tu jest nie tak. Albo Aleks ma coś z głową, albo inni ją źle opisywali. Podszedł do swojego łóżka, ale usłyszał głoś Vitani. Tylko jej teraz brakowało.
Pytanie go zszokowało? Skąd jej przyszło do głowy, że z kimś się spotyka? Przecież to wszystko było tajemnicą. Specjalnie wymykał się jak wszyscy spali, lub byli na treningu. Ponadto nikt z II nie przychodził do szpitala i nie mógł od tak go nakryć. Postanowił, że nie powie nic dziewczynie. Odwrócił się w jej stronę.
- A z Aleks. - powiedział dumnie. - Nie widziałaś ile czasu razem spędzamy? - kłamczuch z tego Aydena.

Vitani znała Aydena na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że chłopak kłamie.
- Skoro tak, to chyba nie obrazicie się, że usłyszą o tym legioniści. Powinni wiedzieć, że ich pretorka spotyka się ze zwykłym, szarym legionistą. A sama pani pretor pewnie nie zaprzeczy, gdy ją o to zapytam.
Posłała Aydenowi dość wredny uśmiech, po czym zauważyła kartkę od pretorki.
- Pff... jakby to miało coś zmienić. Mogłeś już jej powiedzieć, żeby się nie wysilała. - przewróciła oczami i ponownie wyszła z baraku w poszukiwaniu Aleks.

Już od dziewiątej rano Ayden siedzi w swojej małej świątyni. Siedzi przy stoliku, na którym leży notes, a wokół jest mnóstwo ziół. Spisuje sobie wszystko w notesie. Wyjął z listonoszki książkę od swojego ojca. Chce tam znaleźć odpowiedź, jak przywrócić magię. Musi być w końcu jakieś ziele, które chociaż tymczasowo przywróci magię. Musi. Czytał każdą stronicę, mimo że znał książkę na pamięć. Starał się nie myśleć o niczym innym. O tym co działo się nad Małym Tybrem.