Szpital

Szpital jest szpitalem tylko z nazwy. Ten prawdziwy znajduję się w Nowym Rzymie, ten tutaj jest raczej tylko punkt pierwszej pomocy, gdyby komuś się coś nagle przytrafiło. Dzięki interwencji pretorów w Senacie jest tu kilka szpitalnych łóżek, pooddzielanych kotarami i całkiem dobrze wyposażona apteczka.

Ayden, jeden z głównych "lekarzy" w obozie właśnie krzątał się po "szpitalu". W prawdzie nie był to szpital z prawdziwego zdarzenia, w którym chciałby pracować, ale zawsze to coś. Miał to szczęście, że był sam w pomieszczeniu. Robił małe porządki w lekach, które są dostępne akurat w obozie, oraz starał się posegregować zioła. Miał ich akurat sporo i często się przydawały. Oczywiście lepsze są środki naturalne od tych, które są kupowane w aptece. Włożył sobie słuchawki w uszy i uciekł do innego świata, w którym nic nie musiał. Czas mu mijał bardzo miło, słuchając spokojnej muzyki i "bawiąc się" w szpitalu.

Aleks wybrała się na rutynową kontrolę po obozie. Robiła to zwykle jakoś raz w tygodniu, czasami drugi pretor ją w tym wyręczał dziś jednak miał on inne obowiązki. Jednym z miejsc które odwiedziła był szpital. W środku zastała tylko jednego lekarza, Aydena. Chłopak słuchał muzyki i prawdopodobnie jej jeszcze nie zauważył, ponieważ nie odwrócił wzroku. Dziewczyna stanęła w progu i przez pierwsze kilka minut uważnie mu się przyglądała. Po chwili jednak odchrząknęła chcąc zwrócić mu uwagę.

Chłopak był w swoim świecie. Tak jakby to był jego dom. Spędzał tu więcej czasu, niż w barakach. Ładnie uszykował sześć apteczek, po jedej dla każdej z kohort do baraku. Ewentualnie potem przygotuje więcej. Odwrócił się w stronę wyjścia. Ujrzał tam dziewczynę. Ups. To pani pretor. Wyjął słuchawki i włożył je szybko do swojej listonoszki, którą zawsze ma przy sobie.
- Ave, Pretorze. - powiedział, posyłając jej uśmiech. Cóż. Trzeba być miłym, jeżeli nie chcesz znów wrócić na probatio. - Co Ciebie tutaj sprowadza? - przeczesał nerwowo swoją grzywkę.

Aleks uśmiechnęła się smutno widząc zdenerwowanie chłopaka. Działała tak na większość legionistów, oprócz swojego rodzeństwa i większość Senatu. Zauważyła też jak chłopak nerwowo schował swoje słuchawki.
-Ave, legionisto. - odpowiedziała mu z weselszym już uśmiechem.- Praca, tak samo jak ciebie.
Pokiwała głową i ruszyła aby przejść się po ,,szpitalu". Nie należało to do jej obowiązków, ale liczyła na chwilę przerwy w towarzystwie kogokolwiek.
-Hm. Mógłbyś powiedzieć co teraz robisz? - spytała i usiadła na jednym z szpitalnych łóżek. Wcześniej delikatnie podwinęła togę aby ta się nie pogięła.

Nie był zadowolony, że tak często "jego królestwo" jest kontrolowane. Przecież ciągle tu sprząta, sprowadza leki i zbiera zioła. Szkoda, że Senat po tylu latach nadal mu nie ufa. Spojrzał jak dziewczyna siada, na świeżo pościelone łóżko. Ale cóż. To pretorka, musiał wybaczyć.
- Postanowiłem wykorzystać ten czas, w którym nie ma pacjentów, do przygotowania apteczek do baraków. Tam też się przydadzą. - znał II kohortę. Jego kohortę o wie dobrze, że się one przydadzą w barakach. Starał się, aby nie było widać jego zdenerwowania. Z mimiką i głosem nie było problemu, ale dłonie mu się pociły.

Pokiwała głową ze zrozumieniem, sama pamiętała to jak kiedyś mieszkała w kohortowym baraku i jakie najdziwniejsze rzeczy się tam działy. Westchnęła raz jeszcze, przez około pięć minut mierzyła wzrokiem całe pomieszczenie, kawałek po kawałku, nie po to aby się do czegoś przyczepić, tylko po to by zająć się czymś. Czy to już popadało w pracoholizm?
-Mam nadzieję, że ci zbytnio nie przeszkadzam. Ja po prostu... - nie skończyła zdania, nie chciała nikomu się przyznać, że najchętniej to pojechałaby gdzieś na misję aby odpocząć od papierków, pluszaków, skarżących się obozowiczów i miliona innych ważnych rzeczy. Spuściła wzrok i zakołysała się na łóżku.

Znów poprawił włosy. To był taki jego tik. W sumie... miło mu było, że ktoś tu przyszedł bez jakiś urazów. Ostatnio stracił dar leczenia dotykiem i musi bardziej się męczyć. Ale kocha to.
- Nie przeszkadzasz. - posłał jej uśmiech i zaraz dodał. - Masz może ochotę na ciastka? - sięgnął do swojej torby i wyjął małe pudełeczko z kilkoma ciastkami. Nie ma to jak małe wtyki w kuchni. Podszedł do niej i poczęstował ją. Miał w głębi duszy nadzieję, że nie dostanie za to bury. W sumie pretorka nie była taka straszna, ale ona tu rządzi i sam fakt przyprawiał go o lekkie bóle brzucha.

Spojrzała krytycznie na ciastka, ale z grzeczności wzięła jedno ciastko i ugryzła je. Było całkiem smaczne, więc wzięła jeszcze jednego gryza i poklepała miejsce koło siebie.
-Siadaj. Ja cię nie gryzę, serio. Ja pożeram w całości, wiesz. -Zaśmiała się pod nosem z żartu starego jak świat. Chłopak sprawiał wrażenie bardzo miłego, chociaż wciąż widać było po nim lekkie zdenerwowanie. Dziewczyna uśmiechnęła się zachęcająco i skończyła jeść podarowane ciastko. A jeszcze jakiś miesiąc temu zarzekała się, że nigdy nic nie zje podczas wykonywania rutynowych obowiązków podczas których ma kontakt z legionistami.

Uśmiechnął się w duchu, że zjadła ciasteczko, a nie jego. Postanowił jednak usiąść na łóżku, które stało obok. Był teraz naprzeciw niej. Sam wziął ciacho, a resztę schował. Musiał zostawić kilka dla Licore.
- Tu chyba mi będzie lepiej. - Uśmiechnął się cierpko. Kontakt z głową Nowego Rzymu. Nerwowo przeczesał znów włosy. - Słyszałem coś o nowej misji. Wiesz. Mam znajomości wszędzie. - co było prawdą i z tego się cieszył. - Zdradzisz mi rombka tajemnicy?

Zaśmiała się zgorzkniale i pokiwała głową.
-Boisz się mnie. co? - spytała, chociaż nie musiała słyszeć odpowiedzi by wiedzieć, że tak. Całe jego zachowanie o tym świadczyło, a ona, mimo, że od boga imprez nie była głupia.
Na jego pytanie o misję uśmiechnęła się tajemniczo, nikt o tym wiedzieć nie powinien i nikt się nie dowie dopóki nic nie będzie pewne.
-Przyznam, chodzą takie pogłoski. Ale powiem ci w sekrecie, że ja osobiście to nic o tym nie wiem, oprócz tego czego dowiedziałam się od wszystkich innych ciekawskich legionistów, których ostatnio spotkałam! - klepnęła się w kolano i roześmiała się szczerze.

Starał się być taki, jak córka Bachusa.
- No wiesz. Boję się Ciebie, bo słyszałem, że urywasz głowy niedobym legionistą. - Miał nadzieję, że zrozumie żart. W końcu to córeczka boga imprez i wina.
Po uderzeniu złapał się za kolano. Udawał, że go to zabolało.
- Hey! Chcesz mnie tu połamać? - zaśmiał się. W sumie pretorka nie jest taka straszna. Jest miła, a do tego nawet nie brzydka. Nawet nie myślał o filtrach. Nie jego progi. Jest zwykłym legionistą i to takim, który nawet nie ma co myśleć o byciu w senacie. Rzadko się zdarza, By syn boga sztuki lekarskiej tam zasiadł. Całe szczęście może pracować w szpitalu. Swoim świecie i chyba to był jedyny powód, dlaczego tutaj siedzi.

(w kolano klepnęłam siebie, no ale niech będzie, że ciebie XD)
-Bachusie, tak, zgadłeś. Urywam głowy wszystkim którzy się ze mną nie zgadzają, i łamię tych którzy się mnie o coś pytają! - pokręciła głową z niedowierzaniem, a więc to takie plotki o niej chodzą po całym obozie.
Zaśmiała się i spojrzała na zegar wiszący na ścianie. Postanowiła sobie zrobić jeszcze trochę dłuższą przerwę, a co! A z Aydenem bardzo przyjemnie się rozmawiało, mimo jego zachowania potrafił zażartować, strasznie jej tego brakowało.
-Jak sobie radzisz, no wiesz, bez magii?- spytała z pewną nostalgią w głosie.

Widząc jej uśmiech, poczuł się lepiej w środku. Yey. Miał z kim porozmawiać. Zdziwiło go to, że Pretorka nadal tu siedzi. Skoro  to robi, to ma powód.
- Bez magii? W sumie tyle, że nie leczę dotykiem. - było wyczuć smutek w jego głosie. Ten dar bardzo pomagał. - Ale nie straciłem wiedzy i nadal mogę robić to co kocham, tyle, że wyleczenie nie trwa kilku chwil, lecz kilka tygodni. - zastanowiło go, co mogą dzieci Bachusa. zaryzykował. - Ale pewnie Tobie brak magii nie przeszkadza, co nie? Bo w sumie... Jakie dary mają Bachusiątka? - spojrzał w jej oczy, które go zahipnotyzowały. Były piękne. Po chwili skarcił się w myślach. "To pretor, Aydenie!"

Odwzajemniła spojrzenie chłopaka, jednak dosyć szybko odwróciła wzrok przypominając sobie, że nie ma czasu na bliższe relacje.
-Oh, uważasz, że nie posiadałam żadnych super-fajnych umiejętności, bo moim ojcem jest tylko Bachus? Otóż mylisz się. Ze zwykłej wody mogłam stworzyć dowolny napój świata! - pokręciła głową z niedowierzaniem, że chłopak tego nie wiedział. - A alkohol i jego działanie? Pstryknięcie palca i ja albo ktoś inny był trzeźwy jak nikt! -Uśmiechnęła się przywołując jakieś stare wspomnienia.
-Ale masz rację, moje umiejętności to pikuś w porównaniu z niektórymi.
Spojrzała na niego raz jeszcze, tym razem trochę dłużej.

Szybko uciekł wzrokiem. Przeczesał nerwowo grzywkę. Troszkę głupio się poczuł, że uważa jej dary za nic.
- Wiesz. Nie chciałem Cię urazić. Po prostu uważam, że zdolności dzieci Bachusa są bardziej pod psikusy. - zaraz pożałował tego, co powiedział. Chyba pozwolił sobie na za dużo. Spojrzał w podłogę. Mie miał odwagi znów spojrzeć na nią.
- Wybacz mi, Pretorze. - wyszeptał pod nosem.

-Mógłbyś przestać nazywać mnie pretorem? Proszę. - powiedziała błagalnie i się wyprostowała.
Jego słowa nie uraziły jej w najmniejszym stopniu, była tego doskonale pewna.
-Tak, dzieci Bachusa raczej nie są stworzone do zostania pretorami czy posiadania innej ważnej funkcji. A oto jestem! - Uśmiechnęła się dając mu do zrozumienia, że jej nie uraził. - Moja mama śmie twierdzić, że wyjątek jest potwierdzeniem reguły w moim przypadku. -Szturchnęła go przyjaźnie w ramię i znów się zaśmiała. Miała wrażenie, że śmieje się za dużo patrząc na wydarzenia ostatnich miesięcy.

- Jasne, Pretorko. - powiedział to specjalnie. - To jak mam się do Ciebie zwracać? - podniósł wzrok na nią. - I nie mówiłem, że dzieci Bachusa nie nadają się na pretora. To my, a raczej na razie ja, syn Eskulapa nadaję się tylko do szpitala. - posłał jej uśmiech. I miał rację. Dzieci Eskulapa akurat nie nadawały się ani na wojnę, ani do senatu. Ale cóż.
- I jesteś pięknym wyjątkiem. - dodał.
Wstał i podszedł do stolika, przy którym wcześniej stał. Poprawił listonoszkę, ustawił apteczki na sobie tak, aby przypominały wieżę.
- Czy Milady zechce iść ze mną do baraków? Przy okazji Panienka sprawdzi każdy z nich tak, jak moją świątynię. - powiedział, parodiując arystokrację.

Licore pakowała się w pośpiechu. Musiała jak najszybciej zobaczyć się z siostrą, przecież mogło jej się coś stać a ona nie wie, co się w drugi obozie dzieje. Kontaktu nie miała, nawet Iryfon nie działał. Zagubiona córka bogini tęczy składała pospiesznie swoje ubranka w mały plecaczek. "Kredki? - Są. Ołówek? - Jest. Kartki? - Jak zawsze" Odliczała w myślach. Chyba spakowała wszystko co potrzebne. Pożegnała się z ludzmi z kohorty i wyszła z baraku. Teraz do kogo ma iść? Do jednej z pretorek. Podeszła pod principia, ale nie znalazła ich tam. Nikogo tam nie było. Gdy Licore wychodziła, jakaś dziewczyna powiedziała, że jedna z pretorek poszła do szpitala. Li i tak miała tam wpaść by pożegnać Aydena. Gdy weszła zobaczyła jak pretorka Aleks i Ay siedzą na łóżku i rozmawiają. Weszła do sali i powiedziała:
-Pretorko. Już wyjeżdżam. - stanęła obok Aydena. - Żegnaj, Ay. Wracam za jakieś dwa tygodnie. - chwilowo go przytuliła i się uśmiechnęła. - Jestem ciekawa, co tam u mojej siostry. - zwróciła się do pretorki. Odmeldowywuję się. - czekała na jej słowa.

Zaczerwieniła się lekko, jest przecież kobietą! Szybko odwróciła głowę gdy zobaczyła wchodzącą legionistę.
-Żegnaj Licore! Mogę Cię prosić o przysługę? Przypomnij Grekom o tym, że nasz obóz jest na nich otwarty. -Uśmiechnęła się do niej i skinęła głową na znak, że ta może wyruszyć w spokoju.
Gdy ta wyszła zwróciła się do Aydena.
-Aleks, po prostu Aleks. -Jej policzki znów zrobiły się normalne. A usłyszawszy propozycję chłopaka, wstała jak prawdziwa dama, skinęła głową i spytała: -To co mogę wziąć aby Ci pomóc? -Uśmiechnęła się dziarsko dając do zrozumienia, że jest silną i niezależną kobietą, która definitywnie nie życzy sobie by nazywano ją per Panienką.

-Tak, Pretorko! - odwróciła się i wybiegła ze szpitala kierując się do stajni. Kochała jednorożce, a jednorożce kochały ją.

Zdążył przytulić Licore, zanim ta poszła koło Aleks. Dziwne uczucie. Zawsze to była dla niego Pretorka.
- Miłej drogi i baw się tam dobrze, Tęczusiu. - puścił oczko do znajomej z kohorty.
Po chwili spojrzał na córkę Bachusa.
- To w takim wypadku, Aleks, po prostu Aleks, prosiłbym Ciebie, abyś wzięła ze sobą tylko uśmiech. - wziął wszystkie apteczki. Nie było to ani ciężkie, ani wielkie. Takie drobiazgi, aby mogli sobie sami pomagać. Bandaż, kropke na ból brzucha, plasterki z kucami pony. Podszedł do wyjścia. - Panienki przodem. - skinął głową.

Uśmiechnęła się i energicznie pokiwała głową, tak aby jej włosy jakoś wyglądały. Poprawiła jeszcze togę i znów spojrzała na zegarek.
-Masz ochotę pójść na układ? - Spytała wciąż wpatrując się w urządzenie, było już trochę późno a ona musiała jeszcze przygotować trochę dokumentów na jutrzejsze Spotkanie Senatu. - Ja przejdę się z tobą po barakach, a Ty wraz ze mną skontrolujesz jeszcze parę miejsc.
Podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się raźnie wychodząc za próg pomieszczenia.

Wyszedł za nią ze "szpitala". W sumie propozycja nie była taka zła. Nie miał nic do roboty, skończył apteczki, wysprzątał pomieszczenie i nie ma pacjentów. Ale z drugiej strony bał się, że palnie coś głupiego i może mieć przez to kłopoty. Wyrównał krok z Aleks, która dalej dla niego była Pretorką i nie umiał jej inaczej nazywać.
- W sumie... Dobrze. Zobaczę z Tobą co się dzieje w obozie. - powiedział to z wyczuwalnym zadowoleniem w głosie. Podobała mu się wizja, że pozna bliżej Aleks, bo w sumie poza nią znał każdego w obozie. - Mnie ciekawi dlaczego nie masz patrolu z drugim pretorem.

Pokiwała głową, zadowolona, że chłopak przystał na jej propozycję.
-Robimy to na zmianę, żeby ktoś zawsze był w Principi. -Odpowiedziała na jego nie do końca zadane pytanie. Przeszli kawałek i Aleks zatrzymała się gwałtownie i odwróciła głowę w kierunku baraków.
-Nie wiem czy to nie będzie wyglądało dziwnie jeśli wejdziemy razem do baraków. - Pokręciła głową, wzruszyła ramionami i ruszyła dalej. - A Ty? Jak myślisz? - Rozbawiona szła dalej.