Fontanna Szalonego Legionisty

Przygryzła wargę i zacisnęła dłonie w pięści. Postanowiła powstrzymać się od krzyku.
- Skończyłaś już? Przyszłaś tutaj tylko po to, aby zmieszać wszystkich z błotem? Jeśli masz zły humor, powinnaś się przespać. - Zdziwiła się, z jakim spokojem wypowiedziała ostatnis zdanie, bo przy dwóch pierwszych była o krok od wybuchu.
Sytuacja była dosyć nieciekawa, jednak Vivienne postanowiła, że rozegra to na spokojnie.
- Wyjdę sama, dzięki - zwróciła się do chłopaka, patrząc się na jego buty. Podpłynęła do barierki z drugiej strony i wyszła z fontanny. "Wyobraź sobie, że jesteś na plaży", pomyślała.
Rękami strzepała wodę z nóg i założyła spodnie. Zaczęła żałować, że nie wzięła ze sobą ręcznika, bo cały jej strój był mokry. Rozpuściła włosy i rzuciła nimi jak na koncercie metalowym, aby je lekko wysuszyć, prawdopodobnie tym samym ochlapując wszystkich w promieniu kilometra.

Gabu spojrzała na niego wściekła. Dziewczyna naprawdę nie była w nastroju. W dodatku te jego żałosne teksty... Wstała zaciskając zęby i pięści z gniewu i wyszła z wody. Potem dała chłopakowi z całej siły w twarz. Przesadził. Całe ubranie przykleiło jej się do ciała, w dodatku miała na sobie białą koszulkę i było widać jej stanik.
Potem odeszła po swoje rzeczy do baraku i powędrowała do łaźni

Auu!-złapał się za piekący policzek-To bolało..
"Chyba przesadziłem" pomyślał. Ale to już nie miało znaczenia. Gabu poszła sobie. Został sam z..jak jej było..Viv? Tak chyba tak. Znowu podszedł do fontanny i obmył sobie twarz."Chyba błędem było zabieranie tej koszuli". Zobaczył, że Viv jest całkiem przemoczona."Może zaproponuję, że dam jej koszulę..nieee to było by zbyt nachalne z mojej strony." A jednak słowa same popłynęły z jego ust.
-Chcesz koszulę?-powiedział to z obolałym uśmiechem.
"Później poszukam Gabu żeby ją przeprosić.." pomyślał.

Sam zaczęła kierować się do baraka swojej kohorty.

Ponownie związała swoje włosy, tym razem w wysoki kucyk. Były strasznie potargane, ale przecież była w Obozie Jupiter, nikogo nie powinno to obchodzić, prawda?
Odwróciła się. Proponuje jej koszulę? Zmarszczyła brwi. Chociaż w sumie, chyba nic nie straci, prawda?
- Eee, okej?
Przypomniała sobie, co przed chwilą się tu działo i zauważyła czerwony policzek chłopaka. Może nie był to najlepszy czas na komentarze, ale po prostu nie mogła się powstrzymać.
- Wow, człowieku. Spieprzyłeś sprawę. Naprawdę mocno.
Spojrzała na oddalającą się Gabrielle - chyba szła w kierunku łaźni?
- Tam są dzieci Wenus! - krzyknęła za nią, ale chyba nie słyszała.

-Tia, jak zawsze. Ale przecież już nie z takich sytuacji się wychodziło. Poza tym później pogadamy ta sama kohorta w końcu. Chyba wypadało by się w końcu przedstawić. Więc jestem Devon z I kohorty.
Wyciągnął do niej dłoń i dalej się uśmiechał. "Jak można podtrzymać dalej tą rozmowę, ohh chyba wiem"
-A ty jesteś Vivienne Colins z III kohorty. Córka..no..tego..-chwilkę myślał-Ahh! Merkury, prawda?
"To nie było zbyt nachalne? Mam taką nadzieję" myślał.

Uśmiechnęła się i uścisnęła dłoń.
- Tak, miło poznać. Wybacz, ale nie do końca cię kojarzę - możesz mi przypomnieć, kto jest twoim rodzicem?
Zmrużyła oczy, grzebiąc w swojej pamięci. Chyba nigdy wcześniej z nim nie rozmawiała? Możliwe, że widziała go gdy gdzieś przdchodził.
Jej ubranie zaczynało powoli schnąć (na szczęście!), jednak jej włosy nadal były mokre. Nie ma to jak wpakować się w takie gówno, gdy tylko chce się wykąpać w bieliźnie w publicznej fontannie. Pfff, nie do pomyślenia.

-Gdzie moje maniery. Jestem synem Luny. Możesz mnie nie kojarzyć zazwyczaj nie rzucam się w oczy. Jestem, a to tu, a to tam. Lubię dużo wiedzieć o innych interesujących osobach.
"Ma ładne włosy..muszę to przyznać". Już doszedł do siebie po tym całym zdarzeniu z Gabu.
-Viv wyjęła byś żelki z wewnętrznej kieszeni?-z uśmiechem.

Alice szła przez cały Obóz Jupiter szukając zacienionego i cichego miejsca. Mijała po kolei ławki w najróżniejszych miejscach, jednak wszędzie było głośno lub słonecznie.
Była ubrana w białą koszulkę na ramiączkach, krótkie spodenki i glany. Wkurzającą grzywkę dzisiaj spięła, żeby jej nie przeszkadzała podczas czytania.
I szukając sobie tego idealnego miejsca, zawędrowała do Fontanny Szalonego Legionisty. Byłaby to najlepsza miejscówka na chwilę relaksu, gdyby nie dwie osoby, które tam były. Alice z początku nie zwracała na to uwagi i zaczęła rozglądać się, gdzie mogłaby usiąść. Jednak mimowolnie patrzyła na dwójkę legionistów i po chwili rozpoznała długie rude włosy.
Odwróciła się i zaczęła iść w drugą stronę, byle tylko uniknąć konfrontacji z Vivienne.

Dziewczyna uniosła brwi.
- Interesujących osobach? Co masz przez to na myśli?
Usłyszała jakieś kroki, więc rozejrzała się, aby zlokalizować ich pochodzenie. Ujrzała osobę o krótkich włosach. Zdawało jej się, że skądś ją kojarzy. Zaraz, Alice? O nie. Z resztą, mniejsza z tym, łatwiej będzie, jeśli po prostu ją zignoruje. Nie przepada za otwartą walką.
- Po co ci żelki w koszuli? - zmarszczyła brwi i podała Devonowi paczkę, którą wyjęła z kieszeni. Właściwie to sama nie była ich fanką i nie rozumiała, dlaczego tak wiele osób otacza je swoistym kultem. Zdecydowanie bardziej wolała czekoladę, szczególnie taką z karmelem - ale przcież nie będzie teraz wybrzydzać, prawda?

-Nie przepadasz za żelkami, prawda? W drugiej kieszeni jest milka karamel-uśmiechnął się obnażając białe zęby.
Po chwili zajadał się swoimi misiami haribo."Mmm jakie one są dobre" myślał.
-A co do tych interesujących osób no wiesz..-widać było małe zdenerwowanie-wydajesz się taką osobą która jest dosyć..-"Kurna jakie dać tu słowo żeby się nie pogrążyć..."-..intrygująca.

Vivienne zaśmiała się.
- Po co ci tyle słodyczy i dlaczego nosisz to w wewnętrznych kieszeniach jak diler? - Chciała być zabawna. No cóż, nie do końca wyszło.
Wyjęła czekoladę i zaczęła niby od ugryzła ją jak batona.
- Intrygująca? - zaśmiała się po raz kolejny. - Wiesz, słyszałam różne określenia mojej osoby, ale ty jesteś pierwszym, który nazywa mnie intrygującą. Nie jestem intrygująca, nie jestem ciekawą osobą.
Właściwie to zgadzała się ze swoimi słowami. Była pewna, że niczym się nie wyróżnia, jednak w zupełności akceptowała ten fakt. Na świecie mogłobyć mnóstwo osób o takim samym charakterze, jednak na razie odpowiadało jej bycie sobą.

Było strasznie gorąco. Sam wracając ze świątyni Marsa Ultrona, chodziła po całym Obozie Jupiter szukając idealnego miejsca na odpoczynek. Aż wreszcie znalazła je. Nim się okazała fontanna. Zauważyła dwie osoby, których nie znała. Nie chcąc im przeszkadzać poszła na drugi koniec fonntanny.

-Jaki tam diller-zaśmiał się-po prostu mam słabość do słodyczy. Ty jak widzę też.
"Kurcze jak by zmienić temat..aghh czemu nie jestem dobry w rozmowach z dziewczynami." Zobaczył, że Viv już całkowicie wyschła. "Może da się skusić na jakiś spacer...nie! Stanowczo nie! Dopiero co do niej zagadałeś". Ale jak zwykle w głowie myślał, a usta same mówią.
-Sądzę, że raczej nie chcesz przejść się na mały spacer-zdziwiła go pewność tych słów.
"Aghh znowu?! Czemu zanim pomyślę to już mówię???"Nieświadomie zbliżył się do swojej rudowłosej towarzyszki w rozmowie.

Sam po trzydziestu minutach czytania książki wstaje. Dziewczyna nie wie dokąd pójść i dalej chodzi w okolicach fontanny.

Zauważyła, że Devon się do niej przybliżył. Zrobiła krok do tyłu.
- Do czego zmierzasz? - zapytała, bawiąc się swoimi włosami i patrząc się w oczy chłopaka. Lekko zmarszczyła brwi. Nie rozumiała pytania - o czym mieliby rozmawiać na spacerze? Bogowie, jeszcze się okaże że chłopak pobije ją i okradnie. No co, jest córką boga złodziei, ona mogłaby tak zrobić.

-Ja nie zmierzam do niczego-znowu stracił pewność siebie.-Ja..tylko zapraszam cię na spacer. Wiesz możesz odmówić..-zjadł kolejnego żelka
"No pewnie, że odmówi głupku!" skarcił się w myślach. Starał się unikać jej wzroku i skupiał się na tym co robiła. A, że zaczęła się bawić włosami, więc obserwował jej rude niczym ogień włosy. "Ma ładne włosy" znowu to stwierdził w myślach.

Nabrała powietrza do płuc.
"Ogarnij się, dziewczyno. Nie zrób czegoś, czego będziesz potem żałowała."
Naprawdę nie chciała odmówić, tym bardziej że Devon był dla niej bardzo miły (pomimo iż wcześniej prawie na niego nakrzyczała), jednak powinna czasem pomyśleć o sobie.
- Przepraszam, ja... Muszę teraz iść. Muszę posprzątać mój bałagan w baraku. Może jutro, co? Teraz naprawdę jestem zajęta.
Cała ona - nie chcąc być niemiła, po prostu odwleka różne sprawy. Można się było tego spodziewać.
- Trzymaj, to twoja koszula. Do zobaczenia - powiedziała, zdejmując wspomniany wcześniej element garderoby i pobiegła w stronę baraków kohorty trzeciej, machając za sobą ręką.
- Do zobaczenia! - krzyknęła jeszcze raz, zanim opuściła plac.

/zt

"No i odmówiła"
Nie poczuł się urażony ani nic w tym rodzaju, wiedział, że raczej pójdzie. Ale że tak szybko? Całkowicie go zaskoczyła tą jej ucieczką.
-Więc do jutra Viv-pożegnał ją nieśmiałym i zaskoczonym uśmiechem. Niestety ona tego chyba nie zauważyła.
"Ja też chyba powinienem się stąd zmyć". Poszedł powoli przebierając nogami w kierunku baraku kohorty nr I

Gabu naprawdę nudziło się samej w baraku. Znaczy tak jakby była sama... Wszędzie spali legioniści (i dwie centurionki), więc musiała być cicho, jeśli nie chciała nikogo obudzić. Przechodziła się po budynku szukając sposobu na nudę. I wtedy go znalazła. W zapomnianym kącie pomieszczenia stała gitara. Nie wyglądała na specjalnie nową. Farba była lekko zdarta i ktoś nią chyba kiedyś o coś uderzył, bo miała kilka wgnieceń, ale córka Bachusa nie przejmowała się tym. Natychmiast ją porwała i żeby nie przeszkadzać innym poszukała spokojnego miejsca, w którym mogłaby grać.
Tak oto znalazła się przy fontannie Szalonego Legionisty. Cichy plusk wody ją uspokajał, a nikogo nie było w pobliżu, więc nastroiła gitarę i zaczęła powoli wygrywać akordy. Potem dla rozgrzewki zaśpiewała jakiś prosty utwór, którego uczyła jej mama, ale nie znała jego tytułu. Jej głos brzmiał przyjemnie i melodyjnie, mimo, że od bardzo dawna nie śpiewała. Kiedy była pewna, że nie brzmi aż tak źle zagrała "Rather be". Kilka razy pomyliła słowa i uśmiechała się wtedy pod nosem. Jej mama zawsze mówiła jej, że "dobrzy ludzie to, ci którzy się mylą, ale uczą się na tych błędach.". Miała jeszcze wiele takich powiedzonek np. "Żeby spróbować sięgnąć do gwiazd trzeba najpierw spaść na dno i mocno się od niego odbić". I tak poranek mijał jej na grze i rozmyślaniach o mamie.