Ulica Żelaznych Chusteczek

Ulica ta pierwotnie nazwana była imieniem jakiegoś ważnego, rzymskiego polityka, ale że nikt go nie znał i się tym nie interesował postanowiono ją przemianować. Swoją nazwę zyskała dzięki I kohorcie, która kiedyś rzekomo próbowała zgładzić tutaj pająka, za pomocą pudełka chusteczek. Urokliwa, wąska i bardzo romantyczna. Dobra na spacer, ale raczej nie ma tu gdzie usiąść.

Alice przemierzała powolnym krokiem swoją ulubioną ulicę w obozie. Myślała o tym, co się działo przez tych pięć lat z obozem Greków. O chwili, kiedy usłyszała o istnieniu rzymskiego obozu. O tym, jak się uśmiechnęła na myśl, że nie musiałaby mieszkać ze swoim rodzeństwem.
I myśląc tak o różnych rzeczach potknęła się i - niewdzięcznie - wywaliła.
- Kurde... - wydusiła i podniosła się. - Jak zwykle. Potknąć się o własne nogi. Brawo, Cooper, świetnie.
Otrzepała się z kurzu (ziemia faktycznie jest brudna!) na tyle, na ile mogła i powróciła do rozmyślań.

Aaron akurat spacerował w okolicach Ulicy Żelaznych Chusteczek. Wystarczyło, że obrócił głowę w lewo, a dostrzegł upadającą dziewczynę, która po chwili powiedziała coś sama do siebie. Przekręcił oczami.
- Na Jupitera, jak można być taką łamagą - mruknął pod nosem, ładując dłonie w kieszenie spodni. Kopnął kamień, który leżał naprzeciwko niego. Nie miał zamiaru skończyć jak ta legionistka, to byłoby krępujące.

W końcu wszyscy tutaj są tacy zorganizowani, poukładani, jednomyślni. A ona? Zwykła niedołęga, niszcząca wszystko, czego dotknie.
Rozejrzała się dookoła. Spośród kilku osób, które spacerowały dookoła, w oczy rzucił jej się jeden chłopak, Azjata. Trzymał ręce w kieszeniach, szedł przed siebie i wbijał wzrok w ziemię. Kolejny smutas.
Z jednej strony nie chciała się nikomu narzucać, ale z drugiej... jak inaczej poznać kogoś nowego?
"Co mi tam. Najwyżej się ośmieszę" - pomyślała i podbiegła do chłopaka. Szturchnęła go w ramię i wyciągnęła rękę.
- Cześć, jestem Alice.

Gabu szła właśnie ulicą Żelaznych Chusteczek. Lubiła po niej spacerować. Zwłaszcza przypominając sobie, że to na cześć jej chusteczek została nadana nazwa ulicy. (#Fejm) Zamknęła oczy i szła z odchyloną do tyłu głową łapiąc ostatnie promienie słońca, kiedy usłyszała jak ktoś się wywraca. Spojrzała w tamtą stronę i zauważyła dziewczynę z V kohorty leżącą na ziemi. Chciała podejść i jej pomóc, ale ta już wstała i podeszła porozmawiać z centurionem III kohorty. Jego też nie znała, więc poszła dalej spacerować

Głośno wciągnął powietrze, czując dotyk, nie chciał być dotykany. Niestety, często to nie wychodziło, ludzie zbyt często się spieszyli i nie patrzyli kto idzie przed nim. Minęło kilka sekund nim postanowił podnieść głowę, ale dostrzegł cień, czyli jednak ktoś do niego podszedł, a nie zrobił tego przypadkowo.
Kiedy uniósł wzrok, dostrzegł dziewczynę z krótkimi, na oko profesjonalisty, pofarbowanymi włosami.
"Dawaj Aaron, czasami trzeba się do kogoś odezwać, bo podobno można popaść w jakąś depresję, czy coś w tym stylu" - powiedział sobie w myślach.
Zmierzył ją spojrzeniem od stóp do czubka głowy, a potem zacisnął oczy i podrapał się po karku.
- Cześć. Jest jakaś sprawa?

Zimny ton głosu. Taki... Znudzony. Przygnębiony. Smutny?
Chłopak nie przedstawił jej się, najwyraźniej nie chciał z nią rozmawiać. Trudno. Jego problem.
- Nie mam żadnej sprawy - odpowiedziała. - Szedłeś sam, a ja jestem tutaj stosunkowo nowa, więc pomyślałam, że może się przedstawię i ogólnie...
Wtedy zauważyła jego szatę/togę (nie wiedziała, co to właściwie jest, ale wolała nie mówić na to szlafrok).
- O kurczę! Przepraszam! A więc... jesteś centurionem?
Co za głupie pytanie. Ale z niej idiotka.

// Nawet nie wiem, czy centurioni mają własne togi XD nie pamiętam, a nie widziałam o tym żadnej wzmianki, więc zakładam, że mają //

Gabu odwróciła się słysząc jak greczynka i rzymianin rozmawiają. Dziewczyna, Alice, jeśli dobrze usłyszała, była wyraźnie zdenerwowana. Gabu westchnęła i przyspieszyła kroku obmyślając plan uratowania dziewczyny. Zanim dobrze się zastanowiła, co robi odwróciła się na pięcie, gdy była już kawałek dalej.
- Hej, Alice! - krzyknęła machając do niej i szczerząc się jakby naprawdę ją znała. - Idziesz ze mną? - wskazała kciukiem za siebie. Miała szczerą nadzieję, że dziewczyna zostanie z chłopakiem. Wolała pić w samotności, a poza tym nie przepadała za V kohortą, jednak Gabu czuła się w obowiązku pomóc dziewczynie

- Właśnie widzę, ale kojarzę większość legionistów z twarzy. I ty się do tego zaliczasz - spróbował się uśmiechnąć, żeby nie brzmiało to tak źle, ale nie. Nie. On nie umie brzmieć przyjaźnie. Nigdy tego nie chciał. Teraz się stara, żeby to jakoś wyglądało.
Udało mu się unieść tylko prawy kącik ust, wyglądał jak kretyn. Co robią ludzie, kiedy rozmawiają z randomowymi osobami? Wolałby, żeby taki świeżuch nie zraził się do osób wyższych rangą.
Kto by w ogóle pomyślał, że ten chłopak będzie się przejmował drugą osobą? Szczerze? Na pewno nie on sam. Bycie centurionem chyba go zmiękczyło.
Z niefortunnej sytuacji wybroniła go inna dziewczyna. Odetchnął cicho.

Kiedy próbował się uśmiechnąć, miała pewność, że chłopak (centurion) jest jedną z tych osób, które są przez większość czasu zdołowane. Gdyby była w swoim obozie, pomyślałaby, że jest od Hadesa... ale tutaj nikt nie myślał w tych kategoriach.
To było tchórzostwo, ale kiedy usłyszała, że ktoś ją woła, uśmiechnęła się (w zamyśleniu nieśmiało, ale była pewna, że wyglądało to tragicznie) do chłopaka, odwróciła szybko głowę, pokazała za siebie.
- Jeśli nie masz nic przeciwko to ja już pójdę... no...
Głupio po prostu odejść.
- No, ten... to zobaczymy się gdzieś pewnie później, prawda?

Gabu stała w miejscu. Sztuczny uśmiech nadal gościł na jej twarzy, ale wyglądał jak prawdziwy. Opuściła już rękę. Czekała, aż dziewczyna do niej podejdzie, bo wskazała na nią nerwowo kciukiem. Nie chciała czekać, chciała iść i już się upić, ale obiecała sobie w duchu pomóc dziewczynie

Podeszła do blondynki, która się do niej uśmiechała.
- No... widziałaś, co się działo, prawda? Jak nie masz ochoty przebywać z taką łamagą, to powiedz. - odetchnęła głęboko. - Sorki, gorszy dzień. To jak, gdzie zamierzałaś pójść, kiedy mnie uratowałaś?

- Słucham? A tak, tak, pewnie - potrząsnął głową na boki. Spojrzał zza Alice i zobaczył swojego wybawcę. Wisi jej cukierka lub coś drobnego. - To ten, do zobaczenia, Cooper.
Machnął ręką w stronę odchodzącej legionistki. Jego wybawczyni nie wyglądała do końca na zadowoloną, kiedy proponowała jej pójście ze sobą, ale lepsze to niż nic.
Obrócił się na pięcie i ruszył powoli tam, gdzie go nogi poniosą.

Odmachała centurionowi. Kiedy Alice do niej dołączyła zerknęła na nią i odwróciła się w stronę, w którą szła. Kąciki jej ust lekko opadły i odetchnęła, a potem wybuchnęła śmiechem.
- Niezła gadka. Powinnaś nauczyć się hierarchii legionu. Gdybyś tak rozmawiała z moimi centurionkami, albo z moją siostrą... - przerwała i gwizdnęła. - Szorowanie garów w kuchni przez tydzień masz murowane

- Olśnię cię: większość Greków i tak jest gorsza niż ja.
Wyczuła, że dziewczyna nie ma ochoty z nią rozmawiać. Alice dała za wygraną, ale potrzebowała z kimś pogadać, więc trzymała się kilka kroków za tą nastolatką, która najwyraźniej miała rodzinę "na górze".

- Jesteś Greczynką? - uniosła brew i westchnęła. - Dobra, może się przedstawię. Dla przyjaciół Gabu, kohorta I, córka Bachusa. Nie bierz tego do siebie, ale nie lubię V kohorty - wzruszyła ramionami i skończyła temat. - Jakim cudem sprawiłaś, że Yo się do ciebie odezwał? Yo to centurion III kohorty. Tak naprawdę nazywa się Yoon, ale... - powiedziała po tym małym wyjaśnieniu i wzruszyła ramionami.
Zauważyła, że zachowuje się trochę chamsko, ale naprawdę chciała już się upić w uspokajających dźwiękach Małego Tybru

Yo. Yoon. Ten Azjata.
- Jestem. Słyszałaś o tym pewnie, ale cały mój obóz kilka miesięcy temu spłonął. A ja się przeniosłam tutaj, jak większość Greków. Wasze władze nie były zachwycone, ale przyjęły nas... No to tak oficjalnie, jestem Alice, córka Demeter. Nie, nie Al, Ali ani Lice.
Nie miała nic przeciwko skracaniu imion, ale... czyichś.
- A co do Yo, Yoona... Tak jakoś wyszło. - wzruszyła ramionami. - Po prostu podeszłam i zaczęłam gadać, a on wymruczał kilka słów.
Zamilkła, kiedy zdała sobie sprawę z tego, że się rozgadała.

Miała silną potrzebę, żeby w końcu się napić, więc wyjęła z torby butelkę wina i ściągnęła korek, który wrzuciła z powrotem do torby. Nie chciała potem przez jeden mały koreczek sprzątać całej ulicy, a tym bardziej całego Nowego Rzymu. Kiedy wino było odkorkowane pociągnęła solidny łyk. Uśmiechnęła się czując znajomy posmak alkoholu.
- Ma jeden ze swoich gorszych dni. Nie martw się, chociaż lepiej nie próbuj już go zagadywać. Jeśli chcesz się z kimś zaprzyjaźnić po prostu zagadaj kogoś przy kolacji. Nie będzie mógł zwiać - mrugnęła do niej przyjacielsko.

Patrzyła jak Gabu odkorkowała butelkę i wypiła trochę. Alice się spięła. Oczywiście, jej znajomi często pili alkohol, nawet ją zapraszali, ale ona nigdy nie wypiła więcej niż jednego piwa (które - nawiasem mówiąc - było ohydne).
- Dzięki za radę. - Uśmiechnęła się. - Wypróbuję.
Odgarnęła włosy z oczu.
- Ale wiesz, wolę wymęczyć jedną osobę do końca i zająć się następną. - Zaśmiała się z własnego żartu. - Sorry, nieśmieszne, wiem.
Ale jednak się śmiała.

Gabu nie zrozumiała żartu. Zakorkowała wino z powrotem i włożyła do torby widząc wzrok Alice.
- Jako randomowa osoba, która ci na razie pomaga radzę ci, żebyś lepiej nie mówiła takich rzeczy nowo poznanym osobom. To odrobinę zniechęca. Właściwie takich rzeczy nikomu się nie mówi, a przynajmniej nie powinno

"Jako randomowa osoba się nie wtrącaj, to, że ty masz problem z tym, że staram się poznawać nowych ludzi, nie znaczy, że wszyscy będą mieli z tym problem" - pomyślała Alice, powstrzymując jakąkolwiek ripostę, żeby nie narobić sobie wrogów. Powiedziała tylko:
- Dobra, zapamiętam. Nowe miejsce, wiesz.

- Miałam podobnie, kiedy tu trafiłam. Chociaż ja miałam wtedy 10 lat... O bogowie! Jak już późno! - krzyknęła, kiedy spojrzała na zachodzące słońce. - Wybacz, ale się z kimś umówiłam i jestem już spóźniona. Na razie! - Gabu odbiegła machając do niej, a po chwili zniknęła za zakrętem. Butelki w jej torbie uderzały o siebie z hukiem, więc przytrzymała je ręką.

- Tak... cześć. - pomachała jej Alice i poszła w drugą stronę.